Kruk w mitologii i podaniach
Kruk nie tylko sprowadza zmarłych do świata żywych, aby mogli naprawić wyrządzone zło, jak było to przedstawione w filmie. Pojawiał się on w wielu mitologiach i historiach na całym świecie, nie zawsze w pozytywnej roli.
U Celtów, kruk był święty i oznaczał ciało rozerwane w walce. Jako, że był padlinożercą, walijscy poeci używali metafory „kruk cię ugodził”, żeby powiedzieć „umarłeś”. Według nich, kruki eskortowały słońce, podczas jego wędrówki w noc, czy też, można powiedzieć, do piekła. Tak więc kruki były symbolem zła, w przeciwieństwie do łabędzi, symbolu czystości.
Kruk także był związany ze stworzeniem Lugdunum (Lyon), miasta boga Luga. Lug był wielkim bogiem słońca. Przybierał formę kruka i był powiązany z Apollem. Kruk miał także funkcje prorocze. Bodb, boginii wojny, przybierała formę kruka, żeby obserwować pola bitew. Kruk był także związany z Branem, bogiem żeglarzy (bran po celtycku znaczy kruk) – żeglarze trzymali kruki na swoich łodziach, kiedy zostały wypuszczone, leciały w kierunku lądu.
W starożytnym Babilonie, kruk był nazwą trzynastego miesiąca kalendarzowego i miał on bardzo negatywny wydźwięk.
U Greków, kruk był zbyt gadatliwy, dlatego właśnie Atena wymieniła go na sowę. Kruk był także związany z Apollem. Bóg ten wysłał go do wodnego świata, aby przyniósł wodę. Kruk odkrył po drodze drzewo figowe, więc zatrzymał się na nim, żeby zjeść figi, zamiast wykonać swoje zadanie. Został ukarany za swoje nieposłuszeństwo i egoizm – Apollo umieścił go w konstelacjach, lecz hydra nie dopuściła go do picia z pucharu – wobec tego został skazany na pragnienie.
W Biblii, kruk został wysłany przez Noego, w poszukiwaniu suchej ziemi po powodzi. Jednak kruk nie powiedział Noemu, że powódź się skończyła, więc został uznany za samolubnego. Święty Golowin twierdził, że w Raju, kruki miały piękne, wielokolorowe skrzydła, lecz po wygnaniu z Raju, Adama i Ewy, kruki zaczęły jeść padlinę, dlatego ich pióra stały się czarne. U krańca czasu, kruki znajdą znów swoje piękno i będą śpiewać w harmonii, chwaląc Boga.
W innym fragmencie Biblii, Kruk przynosi różaniec samotnemu człowiekowi na pustyni. Prorok Eliasz, Św. Paweł pustelnik, Św. Antoni, Św. Wincent zostali obronieni przez kruki przed atakiem drapieżników. Kruk był także widziany u stóp Św. Benoit’a oraz w rękach Św. Oswalda. Tutaj, symbolizuje on boską opatrzność.
W średniowieczu, twierdzono, że kruki zaniedbują swoje młode. Jako padlinożerca, był kojarzony jako zły omen.
W Indiach, w Mahâbhâracie, posłannicy śmierci są porównywani do kruków. W Laosie, woda nawożona przez kruki, nie mogła zostać użyta do rytualnego oczyszczenia.
Dla indian Tlingit, kruk jest głównym boskim bohaterem. On organizuje świat, daje cywilizację i kulturę, stwarza i uwalnia słońce…
Dla indian Had’da, kruk ukradł słońce mistrzowi nieba, żeby dać je ludziom na ziemi. Kruk miał także magiczne kanoe – mógł zmieniać jego rozmiar, od wielkości sosnowej igły, aż do rozmiaru tak wielkiego, że mogło pomieścić cały wszechświat.
W północnej Ameryce, kruk jest personifikacją Najwyższego Bytu. Kiedy macha skrzydłami, stwarza wiatr, grzmoty i błyskawice.
Również dla Majów, kruk był wysłannikiem Boga piorunów i błyskawic.
W kulcie Mithra, kruk walczył ze złymi czarami.
Skandynawskie legendy przedstawiają dwa kruki, zasiadające ponad tronem Odyna – Hugi, duch (myśl), oraz Munnin, pamięć. Symbolizowały one zasadę stworzenia. W taki sam sposób, ptaki te były towarzyszami Wotana („Boga z krukami”).
Kruk odegrał także swoją rolę w mitologii azjatyckiej – w Chinach i Japonii, kruk symbolizuje miłość i wdzięczność dziecka do swojego rodzica. Według chińskich legend, dziesięć czerwonych kruków z trzema łapami, wzleciało ze Wschodniego Drzewa Jeżyny, żeby przynieść światu światło. Lecz sprowadziły tym samym ciepło, którego Ziemia nie była w stanie wytrzymać. Yi – Dobry Łucznik, zestrzelił dziewięcioro z nich i uratował świat. Ostatni Kruk jest teraz Słońcem.
W Afryce, kruk ostrzega mężczyzn, przed zagrażającymi im niebezpieczeństwami. Kruk jest ich przewodnikiem i duchem opiekuńczym.